نتایج مطالعات حاکی از آن است که حدود نیمی از جمعیت جهان دو زبانه هستند. امروزه به ندرت میتوان کشوری را یافت که لااقل عده کمی از جمعیت آن، به دو زبان یا بیشتر صحبت نکنند. زبانشناسان، در مورد دو زبانگی تعاریف متفاوتی ارائه داده اند که هیچ کدام را به تنهایی نمی توان تعریفی کامل و جامع در نظر گرفت. دو زبانگی در اغلب کشورها به حالتی اطلاق می شود که شخص به زبانی غیر از زبان مادریش آموزش می بیند.

اولین زبانی که آموخته می شود، فرد با آن صحبت می کند و مسائل فرهنگی و اجتماعی را به وسیله آن درک می کند، زبان مادری است. اما پیشرفت علم و همگام با آن تحولات درعرصه تکنولوژی، عدم ثبات شرایط اقتصادی و سیاسی و گستردگی نیازهای بشر، مسبب مهاجرت گسترده مردم در سراسر جهان شده است. تغییر محل سکونت در اغلب موارد نیاز به فراگیری زبانی جدید و به تبع آن دو زبانگی را به دنبال دارد.

شیوه های دو زبانه شدن

1 شیوه طبیعی : زمانی که فارغ از آموزش دیدن به صورت رسمی و تنها با زندگی در خانواده و یا جامعه ای دو زبانه، فرد، به جهت قرار گرفتن در معرض دو زبان مختلف، توانایی درک و استفاده از هر دو زبان را پیدا می کند. در این روش شخص نیازی به تلاش برای یادگیری ندارد و هر یک از این دو زبان را همانند زبان مادری فرا می گیرد. او حتی قادر خواهد بود به هر یک از این دو زبان تفکر کند.

2 شیوه آموزش : زمانیکه در کشوری زبانی به غیر از زبان رسمی آن کشور، در سیستم آموزش رسمی تدریس شود، به صورت گسترده افراد در معرض زبانی دیگر قرار می گیرند و در واقع دو زبانه می شوند. ممکن است با بالاتر رفتن سطح تحصیلات شخص و به سبب موقعیت شغلی و اجتماعی، استفاده شخص از زبان دوم افزایش یابد.

3 شیوه یادگیری خود به خود : در این شیوه، شخص به سبب اینکه بعد از دوران کودکی در جامعه ای قرار می گیرد که به زبانی غیر از زبان مادریش صحبت می کنند در تماس دائم با زبان جدید قرار گرفته و آن را به کار می گیرد.

4 شیوه آکادمیک : رایج ترین شیوه فراگیری یک زبان خارجی، یادگیری آن زبان در کشور خود شخص است.

یادگیری زبان دوم، به هر یک از حالات فوق صورت پذیرد، بسته به میزان مهارت فرد در استفاده از آن زبان، طبقه بندی می شود. در صورتیکه تسلط فرد به هر دو زبان یکسان باشد، در طبقه "دو زبانگی برابر یا محض" و زمانیکه تسلط او به یکی از زبان ها بیشتر باشد، درطبقه "دو زبانگی نابرابر یا ناقص" قرار می گیرد.